Verslag Juventutem/WJD2005 (deel 4)

Die nacht regende het, en regende het en regende het. Maar gelukkig toen ik tegen vijfen de tent ging afbreken was het droog. Het tentenkamp was al aardig geslonken: de dames waren al enkele dagen geleden vertrokken naar het pelgrimshuis en het overgrote deel van de niet-fransen had hun plekje in een van de gemeenschapstenten voor een seminariebed verruild, ook al was er ondertussen wel een grondzeil geregeld. En nu verdween ook de rest van het tentenkamp als sneeuw voor de zon, hoewel er nog weinig zon was. Na het ontbijt moesten we nog heel lang wachten op de bussen. Zowat iedereen vroeg zich dan ook af waarom we zo vroeg op moesten staan. Toen de bussen er eindelijk waren dook weer een nieuw probleempje op: niet alle bagage paste in de bussen! Het betrof hier natuurlijk voornamelijk onze bus. Dan maar de overgebleven bagage in het gangpad neerzetten, maar dat koste eerst nog heel was overredingskracht: de chauffeur vond dat maar niks. Maar ja we moesten toch wat, we konden ze moeilijk in Wigratzbad achterlaten. Met aardig wat vertraging vertrokken we dus eindelijk richting het noorden. De chauffeur had er duidelijk zin in en al snel haalden we bus na bus met slapende Fransen in. Door het snelle tempo kwamen we veel sneller dan verwacht in Oberkassel aan. Na enig gedwaal stopte de bus naast de school waar de we komende week zouden overnachten. Maar daar wilden ze ons er niet inlaten, we moesten ons eerst bij de parochie, een tien minuten verderop, aanmelden. De bus met bagage lieten we maar naast de school staan en wij gingen te voet verder. Bij de parochie aangekomen bleek dat we pas veel later verwacht werden en de Franse organisatie had onze passen nog niet opgehaald. Nou dan maar weer terug naar de school om toch maar de bagage uit te laden en in de hal neer te zetten. Aldaar was de locale organisatie toch nog zo vriendelijk om de slaapplaatsen alvast toe te kennen. Het was wel even schrikken toen mij werd gevraag, gescheiden of gemengd slapen. Hoe die malloten in rode hesjes zo een oerdomme vraag konden stellen, gescheiden slapen natuurlijk, het is hier een Katholiek gebeuren en niet het een of ander heidens festijn. Triest, laten we hopen dat dit geen beleid was maar een lokaal initiatief. Maar goed we hebben ze in ieder geval voor verdere blunder behoed door duidelijk te maken dat heel Juventutem gescheiden sliep. De accommodatie zelf was eenvoudig maar voldoende. We waren samen met de Britten en twee Fransen die hun Engels wilden verbeteren (iets wat nooit genoeg aangemoedigd kan worden) in een klaslokaal op de begane grond ingedeeld. Er was voldoende ruimte voor ons vijftienen en er was zelfs een wasbak. Alleen de toiletten die waren wel erg ver weg. Buiten bij de gymzaal was er een hele batterij en op de eerste verdieping waren er ook nog een paar. Terug bij de parochie waren de passen inmiddels gearriveerd en konden we ons fatsoenlijk gaan inschrijven en onze rugtas ophalen. Daarna hadden we nog even de tijd om Düsseldorf te gaan bekijken, gezellig te verdwalen en toch weer net op tijd terug te komen voor de openingsmis in de St. Anthonius, die uitermate goed bezocht was. St. Anthonius was dan misschien niet zo mooi als de Beierse barokkerken maar haar als op een na grootste kerk van Oberkassel met een prachtige akoestiek en een stel fantastische klokken mocht zij er zeker ook zijn. De veeltalige preek over de eeuwige jeugdigheid, de jeugdigheid van geest, waarnaar onze naam Juventutem (uit het voetgebed: Ad Deum qui laetivicat juventutem meam) verwees, viel bij iedereen in goede smaak. Al bij al was het een zeer vermoeiende dag met heel wat heen en weer geloop, en ik ging dan ook vroeg slapen, om de volgende dag toch weer fit te voorschijn te kunnen komen. (wordt vervolgd)