De volgende ochtend, donderdag 11 augustus, stonden de Fransen al om zes uur op voor de H.Mis in Lindau. De etrangers zouden pas een uur later opstaan omdat zij later naar Maria Than voor de H.Mis zouden vertrekken. Het ontwaken van een overgrote meerderheid aan Fransen maakte echter zo veel lawaai dat iedereen klaar wakker was, ook al riep de Franse luidspreker, natuurlijk in het Frans, dat we door konden slapen. Alleen het gelukkige deel dat na de eerste koude en natte grondzeilloze nacht een plaatsje in het seminarie had kunnen vinden had hier natuurlijk geen last van. Gelukkig bleek dat vandaag Youth2000 zou vertrekken, niet dat wij iets tegen hen hadden, maar dat betekende dat er enkele slaapzalen in de kelder van het pelgrimshuis leeg zouden komen. In deze zalen zouden dan de vrouwelijke pelgrims ondergebracht worden.
Na het ontbijt, dat uitstekend was: twee broodjes, echte bodensee-roomboter, kuipje jam, twee plakken vlees en twee plakken kaas, sinaasappelsap en koffie, vertrokken we met de bus naar Maria Than, een prachtig barokkerkje met een indrukwekkend plafond. Door een ietwat optimistische geplande reistijd, het handelsmerk van de organisatie, kwamen we wat later dan voorzien aan. De H. Mis werd dit maal gecelebreerd door Rev. Fr. Prior Augustin CRMD (Reguliere Canons van de Moeder van God). Na de H. Mis hield bisschop Rifan een zeer goede voordracht over geloof en reden.
Vervolgens gingen we weer de bus in naar Lindau aan de Bodensee. Aldaar verorberden we onze lunch in een park, en na alle aanwezige prullenbakken tot barstens toe te hebben gevuld, hadden we een nog een ruim uurtje de tijd om Lindau te gaan bekijken. Een leuke en gezellige Duitse stad met genoeg goedkope schoenen om een van de pelgrims zeker een heel jaar te kunnen vermaken. Er was ons op het hart gedrukt om op tijd bij de bus terug te zijn, maar ja wij waren er wel op tijd, maar toch moesten we langer dan een uur wachten tot we konden vertrekken. Het reisschema bleek weer eens niet helemaal te kloppen. Maar Franse kringspelletjes zijn tijdens het wachten een heel goede afleiding en best vermakelijk om aan mee te doen c.q. naar te kijken.
Terug in Wigratzbad streken we op een grasveldje neer voor een voordracht. De voordracht werd gegeven door oratorieër-pater Ruppert van de St. Philippus Neri Oratorie in London. De stijl van deze was totaal anders dan de peptalk van de vorige dag. Deze oratorieër bleek een typische Britse wetenschapper te zijn die met de nodige precisie ons duidelijk wist te maken dat hem de door de Fransen gegeven titel voor zijn voordracht niet beviel. De Tridentijnse H. Mis bestond helemaal niet, dus dan was het ook onmogelijk om over het waarom van de Tridentijnse H. Mis te gaan spreken. Het een en ander werd vervolgens in zijn historische context geplaatst, te beginnen met de instelling van de H. Mis tijdens het laatste avondmaal: een duidelijke rituele omgeving. Vervolgens de ontwikkeling in verschillende liturgische families, de situatie in Europa tot aan de Reformatie, het feit dat de Paus door het ontstaan van misstanden moest ingrijpen en toen het al bestaande Romeinse Curie Missaal licht aangepast verplicht stelde voor daar waar men zich niet kon beroepen op een liturgie die meer dan 200 jaar terugging. Vervolgens bleef, ook na Trente, het Romeinse Missaal zich organisch ontwikkelen. Pas na Vaticanum II was er een duidelijke breuk waar te nemen. Tot nu toe weinig schokkends voor traditionalistische oren: zo ongeveer dezelfde zaken kan men ook in de boeken van Benedictus XVI lezen. Vervolgens gaf pater Ruppert aan dat het overgrote probleem niet bij de veranderde vaste gedeeltes van de H.Mis ligt maar veel eerder bij de oraties. Dat ook de overige sacramenten veranderd zijn, en dat dit soms zeer duidelijk een invloed heeft op hun effectiviteit. Dit alles afsluitend met de opmerking dat het Missaal van Paulus VI technisch gezien geen missaal is omdat de lezingen ontbreken. Al bij al een zeer interessante voordracht van een zeer hoog niveau.
Na het avondeten, een koude mini-pizza, gingen we met de bus naar Lindenberg voor een plechtig Lof met Zijne Excellentie Bisschop Alencherry (van Thuckalay, India). Een moment van aanbidding, met prachtig innerlijk rustgevend gezang van het koor maar ook momenten van absolute stilte.
Weer terug in Wigratzbad gingen we allemaal snel onder zeil, sommige letterlijker dan anderen die het geluk hadden een slaapplaats in een vastere constructie dan een tent te hebben gevonden. Al bij al was het een zeer geslaagde dag, waarbij er naast het gereis, de plechtigheden en de voordachten ook nog tijd was voor het leggen van contacten met pelgrims vanuit heel de wereld. De Engelstalige groep bestond al uit: Engelsen, Ieren, Amerikanen, Australiërs, een Schotse, een Canadees, en een Keniaan. Verder waren er naast de overgrote franse meerderheid (zo een 80%) ook nog Hongaren, Italianen, Spanjaarden, Polen, Duitsers, Zwitsers, Brazilianen en Nigerianen. Kortom een aardig gemêleerd gezelschap.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten