On Tradition

Captivated by these questions forming in my conscience, I kept reading Mystici Corporis and came across the following section: But we must not think that He rules only in a hidden or extraordinary manner. On the contrary, our Redeemer also governs His Mystical Body in a visible and normal way through His Vicar on earth. . . . Since He was all-wise He could not leave the body of the Church He had founded as a human society without a visible head. . . . That Christ and His Vicar constitute one only Head is the solemn teaching of Our predecessor of immortal memory Boniface VIII in the Apostolic Letter Unam Sanctam; and his successors have never ceased to repeat the same (par. 40). Of course, I said to myself; the Roman Pontiff and Jesus Christ form but one head of the Catholic Church. The word “tradition,” which I recalled from so many homilies in SSPX chapels, comes from the Latin verb tradere, which means “to hand down.” Ultimately, I reasoned, there must be a source from which Tradition was first passed down, and that source is Jesus Christ. In the end I realized that Tradition is a Person — the Second Person of the Holy Trinity who incarnated Himself in the womb of an immaculately conceived Virgin. As Christ and His vicar constitute but one Head of the Church, then the voice of Tradition must speak through St. Peter and his lawful successors in the Roman Primacy. Therefore, I had to make a choice to follow Catholic Tradition and embrace the Rock upon whom Christ founded His Mystical Body here and now. Citaat uit: My Journey out of the Lefebvre Schism, All Tradition Leads to Rome. By Pete Vere, JCL/M (Canon Law)

Mogen heilige dingen verkapt en verborgen worden met obscure woorden?

Samenvatting uit St. Thomas van Aquino, On the Trinity, 2:4 ANTWOORD: Het woord van de leraar hoort zo te zijn gevormd dat het de toehoorder helpt en geen kwaad doet. Er zijn dingen die de toehoorder geen kwaad doen, maar ook dingen die de toehoorder schaden. Dit kan op twee manieren. Ten eerste, wanneer de geheimen van het geloof worden onthuld aan ongelovigen die van het geloof gruwen en er mee spotten (Mat_7.6). Ten tweede, wanneer fijngevoelige zaken worden voorgelegd aan ongeleerden, die de zaak niet helemaal kunnen begrijpen, en daardoor in dwaling worden gebracht (1_Corintiërs_3.2). Hierover zegt Glosse van Gregorius (Exodus_21.33) ´Hij die hoge dingen begrijpt in de Heilige Schrift, beschermt zijn mening met zwijgen voor hen die niet in staat zijn ze te begrijpen, omdat hij door een schandaal veel kwaad kan doen bij de eenvoudige gelovige of de ongelovige kan hinderen te gaan geloven´. Er moet onderscheid worden gemaakt tussen wat publiekelijk wordt gezegd en wat aan de wijze wordt getoond. Daarom zegt Augustinus (over_de_Christelijke_Leer 4.1.9.23), ´Er zijn dingen waarvan, hoe vaak en welbekwaam ze ook worden besproken, de volledige kracht niet wordt begrepen. Deze behoren nooit of alleen om een dringende reden publiekelijk te worden gezegd.´ Dit onderscheid kan niet worden gemaakt bij het schrijven, omdat boeken, eens geschreven in ieders handen kunnen vallen, en daarom behoren ze te worden toegedekt met een bedekt taalgebruik.

Progressief - Conservatief: verkeerde alternatieven.

Samenvatting van het eerste hoofdstuk van "The Troyan Horse in the City of God" door Dietrich von Hildebrand. De kloof loopt in werkelijkheid tussen de ware uitspraken van het concilie (Vaticanum II) en de progressieve uitingen van theologen die de gelovigen voor de foutieve keuze tussen hetzij het voor progressief of voor conservatief, en daarmee tevens voor "de autoriteit van het concilie ontkennend" door te gaan. Aan de ene kant vinden we de ware geest van Christus, de authentieke stem van de Kerk, aan de andere niet alleen maar het verlies van gevoel voor het bovennatuurlijke, maar ook onlogisch gegooi met kreten. De tegenstelling heeft niets met "behoudend"of "vooruitstrevend"te maken, het is het contrast tussen de ware katholieke geest en een oppervlakkig secularisme. De mens met een behoudende natuur, blijft liever bij het oude omdat het hem bekend en dus vertrouwd is, de mens met een vooruitstrevende natuur houdt van het nieuwe omdat het nieuw is. Op zich is er met beide geaardheid niets mis. Wanneer het echter om fundamentele werkelijkheden gaat, dan gaat het er in wezen om wat waar en wat niet waar is. Het is onzin om inzake deze van een conservatieve en progressieve instelling te spreken. Het is altijd een groot gevaar een bepaalde houding als norm te kiezen - onafhankelijk van het onderwerp ten opzichte waarvan de houding wordt bepaald. Wanneer het om dingen handelt die in hun wezen onveranderlijk zijn moet men deze ook als onafhankelijk van modieuze tendensen zien. Daar waar het gaat om zaken waar onze kennis zich nog verder moet ontwikkelen, en er zelfs wezenlijke veranderingen van opvattingen kunnen ontstaan, moeten wij de werkelijkheid nog steeds als onveranderend beschouwen, maar er wel rekening mee houden dat onze huidige perceptie nog steeds aan verandering onderhevig is. Wanneer het om dingen handelt die naar hun wezen veranderlijk zijn, is het vereist niet aan een bepaalde norm star vast te houden, maar met de veranderende situatie rekening te houden. Wie zich dus zakelijk instelt, is dus op het ene moment behoudend en op het andere moment vooruitstrevend, afhankelijk van het onderwerp. Een totaal andere situatie krijgen we echter wanneer het om een eeuwige waarheid en waarde gaat, die met het wetenschappelijk verstand onkenbaar is. Dan is het nog veel onzinniger in het vasthouden aan de geopenbaarde waarheid, conservatisme te zien, omdat we dan totaal op de openbaring worden teruggeworpen. Wanneer men het zich onderwerpen aan de openbaring als conservatief afschilderen, is dit fout, deze waarheden gelden zowel voor de conservatief als de progressief ingestelde mens. Iedereen die dit niet doet is niet progressief, maar niet katholiek. Deze tegenstelling stelt mensen voor een onwerkelijke keuze, of ze kiezen voor het afwijzen van elke vernieuwing, ook de goede die proberen de menselijke gebreken die in de Kerk zijn ingeslopen te verwijderen, of ze doen mee met zich progressief noemende modernisten, wat in wezen het afwijzen van het Katholieke Geloof betekend. Er is echter nog een derde standpunt, deze die nog conservatief nog progressief is, maar die de officiële verklaring van het concilie begroet, en er voor kiest de goede interpretatie (let op deze is niet altijd de gulden middenweg) gebaseerd op een geloof in Christus en in het leergezag van de kerk. Zij heeft ontwijfelbaar de grondhouding dat de dat de geopenbaarde leer van de kerk onveranderlijk is. "Wie nieuwigheden aanbrengt, en niet in de leer van Christus blijft, heeft God niet ... Wanneer iemand bij u komt en deze leer niet verkondigt ... dan moet gij hem niet groeten, want wie een groet tot hem richt, neemt deel aan zijn boze werken." (II Joh 9-11) Deze derde weg is moeilijk, maar de oplossing.