Met Pinksteren liep ik dit jaar weer de voetbedevaart van Parijs naar Chartres. Deze bedevaart loop ik sinds mijn eindexamen middelbare school ieder jaar (behalve in 2000, toen er een tentamen in de weg zat; een tentamen dat ik toen overigens niet gehaald had). Dit jaar was het de twaalfde keer. Het is voor mij een jaarlijks terugkerend punt van bezinning; een bedevaart waar ik weer oplaat en kracht om gelovend door te gaan uit put.
Ik kan mij nog goed het gevoel herinneren toen ik de eerste keer – 's morgens vroeg, de zaterdag voor Pinksteren – op het plein voor de Notre Dame in Parijs stond. Al die mensen, voornamelijk jongeren, die op dat plein stonden, wachtend om de Notre Dame te mogen betreden; allemaal ook Katholiek, ik kreeg er kippenvel van. Dat jaar was een zwaar jaar, met veel regen en modder – in vergelijk daarmee was dit jaar een zomerse zondagswandeling. Maar nog steeds is het geen gemakkelijke opgave honderd kilometer in drie dagen te lopen; de eerste dag 40, de tweede 35 en de derde een kleine 25 kilometer. Een fysieke uitdaging; die niet wordt ondernomen om de uitdaging zelf; maar als vrijwillig offertje. Een bedevaart waar je jezelf tegenkomt, waar je met je neus erop wordt gedrukt dat je beperkingen hebt; dat je het niet alleen kunt. Je hebt anderen nodig, de mede bedevaartgangers die je op gang helpen met een vriendelijk woord, een slok water, een lied. Maar bovendien heb je God nodig... zonder Hem kun je niets.
De pelgrimstocht vond dit jaar voor de 28e keer plaats. Zij wordt georganiseerd door de vereniging Notre Dame de Chrétienté. Door de jaren is zij uitgegroeid tot het evenement van de Rome-getrouwe traditionele beweging in Frankrijk. Met 10.000 deelnemers toont zij aan, dat op zijn minst in Frankrijk, zij die zich aangetrokken voelen tot de Buitengewone Vorm van de Romeinse Ritus, geen uitstervende marginale randgroep is. De meer dan 120 priesters en 130 seminaristen die op Pinstermaandag de kathedraal van Chartres binnentrokken, bewijzen de vruchtbaarheid van deze beweging (ter vergelijk, het aartsbisdom Parijs heeft 70 seminaristen, alle diocesane seminaries van Frankrijk tezamen circa 770). Het is echter goed te beseffen dat deze groep – die toch een vitaal deel van de Franse kerk blijkt te zijn – veelal tot een bestaan in de marges van deze Franse kerk is veroordeeld. Dit mede vanwege hun liturgische gevoeligheden... gevoeligheden die zij in feite delen met onze voorouders. Het is misschien wel cru gezegd, maar een deel van de tradies – en ik zeg met nadruk een deel want bijvoorbeeld zelf zie ik dit iets genuanceerder – zal de standaard H. Mis zoals deze in de doorsnee parochie wordt opgedragen, vanwege deze liturgische gevoeligheden, als heiligschennend ervaren. Toen dit tot mij door drong werd ik heel verdrietig en vroeg mij af waar we beland zijn – want hun gevoeligheden zijn ook die van onze voorouders...
