Verslag Juventutem/WJD2005 (deel 7)

Donderdags zou de Paus in Keulen aankomen en Juventutem had daarom zijn activiteiten naar Keulen verlegd. Na het ontbijt vertrokken we dan ook met zijn allen naar Keulen alwaar pater Banauch FSSP voor ons de H. Mis ter nagedachtenis van het overbrengen van de relieken van de Driekoningen zou celebreren. De kerk zat weer tot barstens toe vol, maar dat waren we ondertussen wel gewend. Na afloop van de H.Mis stonden we nog zeer lang voor de Kerk omdat niemand bleek te weten wat nu precies te bedoeling was. Voor de Kerk had de scouting haar informatiemarkt opgebouwd, en een rapper probeerde ons aan het rappen te krijgen. Maar traditionalisten krijg je niet aan het rappen. Ergens had ik wel medelijden met die man. Toen was het tijd om ons naar het middageten te begeven. Gregory, de Brit die de leiding had over alles wat Engelstalig was, had de verkeerde coördinaten doorgekregen en we kwamen dus niet bij het eten uit. Na een telefoontje konden we ons toch richting het etenspunt begeven. Aldaar aangekomen bleek het een drukte van jewelste te zijn. Na enige tijd in de rij wachten was al het eten op, er was niets meer te krijgen. We besloten dan maar terug te gaan naar de kerk en daar maar wat te improviseren. Bij de kerk aangekomen bleken enkele Amerikanen al de locale supermarkt aangedaan te hebben en wij konden aanschuiven. Door al het gedoe waren we echter wel te laat om heel het Vespers mee te maken. Na het vespers gingen we richting de binnenstad om daar de paus te verwelkomen. We bleken niet de enige te zijn, op het hoofdstation aangekomen was het een drukte van jewelste. Dan maar kijken of we ergens anders konden gaan staan. Na heel wat heen en weer geloop kwamen we, althans dat deel dat nog niet had besloten om naar huis terug te gaan, in een zeer ongeorganiseerde rij terecht die bij een van de ingangen van de oever stond. Het leger was iedereen aan het fouilleren, en dat koste eventjes tijd. Net op het moment dat er besloten werd om maar terug te gaan werd ik toegelaten en kon ik mijn plek innemen langs de route die de paus vanaf het schip naar de kathedraal zou afleggen. Ik bleek niet de enige te zijn die op het laatste moment naar binnen kwam en bevond me in het gezelschap van twee priesters pater Buchholz ICKSP en pater U.M. Lang van de London Oratorie en Hellen, een Schotse. De rest had rechtsomkeert gemaakt en probeerde weer terug in Düsseldorf te komen. De toespraak van de paus was zeer goed te verstaan omdat we ons dicht bij een luidspeaker bevonden, maar toen de paus uiteindelijk aan land kwam, was het zo een gedrang dat, ook al stond ik op een meter van de afzetting hij niet te zien was. Was kardinaal Pell maar tot paus gekozen, die had er met kop en schouders bovenuit gestoken. Maar goed, de paus was wel te zien toen hij de trap richting de dom op ging. Toen alles weer wat rustiger was geworden en de grote dromme was vertrokken besloten we richting het station te gaan. Ondertussen waren we uitgegroeid tot een groep van vijf, een Engelse had zich bij ons gevoegd. Bij het station aangekomen bleek alles vol en vast te staan. We hadden geen zin om ons daar tussen te voegen en besloten ergens wat te gaan eten. Aldus streken we neer bij een pizzeria achter het station en konden daar nog net het staartje van de pauselijke rondrit op tv zien. Pater Lang was goed gezelschap, hij had kardinaal Ratzinger voordat hij tot paus werd gekozen verscheidene malen ontmoet en zijn boek over de liturgische oosting van het altaar had Ratzinger zelfs van een voorwoord voorzien. De terugweg had nog heel wat voeten in de aarde. Het station was leger dan toen wij onze eerste poging waagden, maar voor de trap naar de perrons stond toch nog een aardige menigte. De politie blokkeerde de toegangen van de perrons omdat die al vol stonden. We stonden nog maar net toen een priester van het petrsubroederschap opdook met een groep Fransen die in Keulen waren gestrand en die hij naar Düsseldorf zou brengen. Hij was maar wat blij dat hij ons trof, nu hoefde hij niet mee naar Düsseldorf, hij was immers zelf in Keulen gestationeerd. Onze groep, die inmiddels tot 3 was gereduceerd was nu plotseling behoorlijk wat groter. Het aantal pelgrims bleef toestromen en we bevonden ons binnen de kortste keren midden in een duwende menigte. Vooral enkele Duitse niet-pelgrims die hun trein wilde halen bleven maar duwen, ook al kwamen ze geen meter verder. Ik bevond met tussen een muur, een stempelautomaat en een duwende menigte. In de hoek vlak naast mij lagen de scherven van een kapotte fles en naast mij bevonden enkele van de Franse pelgrims met teenslippers aan hun voeten. Dit was niet bepaald een veilige situatie en ik besloot daarom maar de blijven staan waar ik stond om zodoende te voorkomen dat ze in de scherven werden gedrukt. Na enige momenten waar ik het spaansbenauwd van kreeg kwamen we uiteindelijk boven op het perron aan, maar dan wel het verkeerde perron. En hoe kom je dan weer naar beneden? Gelukkig was er een lift die ons veilig weer omlaag bracht. Bij het juiste perron aangekomen bleek er daar ook weer een menigte te staan, maar niemand had de lift in de gaten. Daar maakten wij nu dus handig gebruik van, en binnen de kortste keren stonden wij op het perron. De trein was vol, maar niet overvol, een gelukkig geairconditioned. Zonder verdere problemen bracht zij ons tot in Düsseldorf, en iets na tienen waren we bij de school terug. (wordt vervolgd)