WAAROM IS DE KUNSTMATIGE GEBOORTEREGELING ZONDE - DE KEUZE VAN DE TIJD NIET?

uit: De Encycliek "Humanae vitae" - een teken van tegenspraak, door Dietricht von Hildebrand In het licht van hetgeen tot nu toe is gezegd wordt het probleem van het onderscheid tussen de natuurlijke en de kunstmatige geboorteregeling toegankelijk. De zonde van de kunstmatige geboorteregeling ligt hierin, dat men zichzelf het recht aanmatigt de verwerkelijking van de vereniging in liefde in het huwelijk los te maken van het mogelijk verwekken van een kind. Men tast dit geheimenis op oneerbiedige wijze aan en vermeet zich de wonderbare, diep geheimenisvolle band door te snijden, die God zelf heeft geknoopt. Wij staan hier voor de oerzonde van het gebrek aan eerbied voor God, waarin ons besaan als schepsel wordt geloochend, waarin wordt gehandeld als zouden wij vrij en heer over onszelf zijn. Het is het principieel afwijzen van de religio, van ons gebonden zijn aan God; het is het verachten van het geheimenis van de schepping, dat des te zondiger wordt naarmate het miskende mysterium hoger in rangorde is. Hierin wortelt dezelfde zonde, waaruit ook zelfmoord of euthanasie voorspruit, want in beide gevallen doen wij alsof wij heer van het leven zijn. Ieder actief ingrijpen van de gehuwden dat de mogelijkheid van de conceptie verhindert bij de huwelijksdaad, is onverenigbaar met het heilig geheimenis van deze verbindtenis van de overvloed, van dit unieke geschenk van God. Dit gebrek aan eerbied heeft ook invloe dop de reinheid van de huwelijksdaad, want de vereniging kan alleen dan de ware vervulling van de liefde zijn, wanneer de gehuwden haar met eerbied benaderen en wanneer zij ingebed is in de religio, die het bewustzijn is van onze verbinding met God. De woorden van Christus "Wat God verbonden heeft zal de mens niet scheiden", gelden ook voor het verband tussen huwelijk en voortplanting. Dit komt nog duidelijker naar voron wanneer wij bedenken dat het geheimenis van het ontstaan van een mens niet alleen maar wezenlijk met de echtelijke liefde verbonden moet zijn, - d.w.z. gebonden is aan de huwelijksdaad die tot doel heeft de uitdrukking en vervulling van deze liefde te zijn - maar dat het ook steeds verbonden is met een scheppend ingrijpen van God. Noch de liefde in het huwelijk en nog veel minder de voor de voortplanting noodzakelijke fysiologische handelingen zijn uit zichzelf in staat een mens met een onsterfelijke ziel te scheppen. Paulus VI citeert in dit verband en encykliek "Mater et Magistrat" waarin Johannes XXIII eraan herinnert dat "het menselijk leven heilg is, van zijn ontkiemen af vereist het rechtstreekt ingripen van God." De mens komt altijd rechtstreekt uit Gods hand voort en derhalve ligt in het verwekken van kinderen een uniek, intiem contact van de gehuwden met god. In een vruchtbare huwelijksdaad nemen de gehuwden als het ware deel aan de scheppingsdaad van God en krijgt zij tegenover Hem een dienende functie. En ook op grond van deze medewerking met God bij de schepping is het de mens absoluut verboden bij de huwelijksdaad, die tot de voortplanting zou kunnen leiden, als het ware kunstmatig het scheppend ingrijpen van God uit te schakelen, of beter gezegd, kunstmatig een tot het medewerken met de scheppingsdaad van God ingestelde huwelijksdaad los te maken van haar bestemming en zich daarmee, zoals Paulus VI het formuleert, niet als dienaar van God, maar als "heer voer de oorsprong van het menselijk leven te beschouwen" (Humanae Vitae 13). Dit gebrek aan eerbied komt echter uitsluitend tot uiting in een actief ingrijpen dat de band vernielt. De huwelijksdaad verliest geenszins haar volle zin en waarde wanneer de partners weten dat de conceptie niet mogelijk is, hetzij tengevolge van de leeftijd, een oiperatie die onvermijdelijk was voor de gezondheid, of door zwangerschap. Deze wetenschap werpt geenszins een smet op de huwelijksdaad door gebrek aan eerbied. Wanneer zij in een huwelijk de uitdrukking is van een diepe, in Christus verankerde liefde, dan zla zij zelfs in kwaliteit en reinheid hoger staan, dan in een huwelijk waarin zij wel tot conceptie leidt, maar waarde liefde minder diep en niet in Christus is gevormd. Zelfs wanneer de conceptie op legitieme gronden vermeden moet worden, verliest de huwelijksdaad, welker zin en waarde de verwezenlijking van de diepste eenheid is, op geen enkele wijze de bedoeling van haar bestaan en hoge waarde. Zolang men niet actief ingrijpt om het verband tussen de huwelijksdaad en een mogelijke conceptie te verbreken is de bedoeling om een conceptie te vermijden geen gebrek aan eerbied. Gebruik maken van het natuurlijke rythme om een conceptie te vermijden is niet in tegenspraak met de eerbied, omdat het bestaan van dit rythme, d.w.z. de beperking van de vruchtbaarheid tot een korte spanne tijd, op zijn beurt door God is ingesteld. OOk dit heeft zijn bedoeling en het is een volkomen eerbiedige houding van de gehuwden de door God gegeven mogelijkheid aan te nemen, indien zij moeten vermijden dat er kinderen komen. Ook in de beperking van de vruchtbaarheid tot een korte periode ligt een woord van God. Het bevestigt op de eerste plaats dat de lichamelijk vereniging van de gehuwden een zin en waarde in zichzelf heeft, afgezien van de voortplanting. Verder laat dit de nmogelijkheid open de conceptie uit te sluiten wanneer zwaarwegende redenen dit eisen. Gods heeft zelf bepaald dat het geheimnisvolle verband tussen de huwelijksdaad en het ontstaan van een mens, dat op straffe van zonde niet verbroken mag worden, maar enkele dagen bestaat. Er bestaat dus op geen enkele wijze ook met het minste gebrek aan eerbied op een zich verzetten tegen de door God gestelde orde, tegen deze wonderbare verbinding tussen eenheid in liefde ne voortplanting, wanneer men gebruik maakt van dit rythme. Hier is geens prake van holle uitvluchten, zoals vele katholieken geneigd zijn te denken. In tegendeel, het is een dankbaar aanvaarden van de mogelijkheid die God heeft gegeven, zonder dat de uitdrukking en het voltrekken van de liefde in het huwelijk in de lichamelijke vereniging wordt verbroken.